Συνεχίζοντας το δρόμο γιά Ναύπακτο [σημ. αναφέρεται στην διαδρομή Λιδωρίκι - Ναύπακτος], στο σημείο που αυτός διασταυρώνεται με το δρόμο που οδηγεί στο Κροκύλειο αλλά και σε άλλα ορεινά χωριά της Βορειοδυτικής Δωρίδας, Πενταγιού, Αλποχώρι, Ζωριάνο, Τρίστενο, φτάνοντας μέχρι Αρτοτίνα και Γραμμένη Οξυά, συναντάμε ένα χάνι που υπήρχε από παλιά, η περιοχή ονομάζεται "Κουμεντάρι" και το χάνι, χάνι Πολύμερου, απ’ το όνομα του ιδιοκτήτη. Το χάνι λειτουργούσε στο ίδιο μέρος, απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα, και ανήκε στην Κροκυλειώτικη οικογένεια του Δημητρίου Πολύμερου – Χαραλαμπόπουλου, και οι ντόπιοι το ΄λεγαν "το καλύβι του Πολύμερου".

Στην Τουρκοκρατία, στο Κουμεντάρι, υπήρχε Τουρκαλβανικός οικισμός, και η ονομασία, έχει μάλλον από κει την προέλευσή της, το δε χάνι ήταν ένα μονώροφο πέτρινο μικρό σπίτι, πάνω στο δρόμο, στην αριστερή πλευρά όπως πάμε για Ναύπακτο, με κάποια αποθήκη και πρόσφερε καφέ, ποτό, πρόχειρο φαγητό και γενικά υπηρεσίες χανιού και υπήρχε και η δυνατότητα διανυκτέρευσης, οπότε οι κάτοικοι των ορεινών χωριών κατέβαιναν μέχρι το Κουμεντάρι κι’ εκεί έπαιρναν το λωφορείο όταν άρχισε να υπάρχει συγκοινωνία και ανέβαιναν Λιδορίκι και συνέχιζαν μετά από κει για Άμφισσα ή ... Αθήνα. Ο αυτοκινητόδρομος για το Κροκύλειο έγινε προς το τέλος της δεκαετίας του 1930, και με τον συνήθη,..τρόπο, που γίνονταν τότε οι δρόμοι, με προσωπική δηλαδή εργασία των κατοίκων και με ελάχιστη Κρατική ενίσχυση. Με το ξεκίνημα της συγκοινωνίας αυξήθηκαν και οι υποχρεώσεις του χανιού και προς το τέλος της δεκαετίας του 1950, έγινε καινούριο κτίριο ακριβώς απέναντι απ’ τη διασταύρωση του Κροκυλείου, όπου υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα οι πέτρινες βρύσες, και τώρα πια το χάνι έπαιζε ρόλο σταθμού όπου γίνονταν η ανταπόκριση με όλα τα συγκοινωνιακά μέσα των άγονων ορεινών γραμμών, των χωριών που αναφέραμε στην αρχή.

Πιο κάτω , στο ποτάμι , οι Κροκυλειώτες είχαν ποτιστικά χωράφια και περιβόλια κηπευτικών, τα λεγόμενα "κήπια", καθώς και πολλά οπωροφόρα δέντρα και αμπέλια. Στην απέναντι όχθη του Μόρνου, υπήρχαν επίσης παρόμοια κτήματα που ανήκαν στους κατοίκους του χωριού Περιθιώτισσα, γι’ αυτό και υπήρχαν, κι’ απ’ τις δυο πλευρες του ποταμιού, καλύβες και μικρά αγροτόσπιτα, των νοικοκυραίων, για να προσέχουν τα μποστάνια και τα χωράφια τους .