Οι αναμνήσεις μου από το χωριό είναι πάρα πολλές .Όμως θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα καλοκαίρι που στιγμάτισε την παιδική μου ηλικία. Αυτό ήταν πριν αρκετά χρόνια στα τελευταία μεγάλα Μακρυγιάννεια του 2013 που είχα λάβει μέρος σε ένα μεγάλο μέρος των εκδηλώσεων με μια καλή μου φίλη από το χωριό.

Την πρώτη μερα είχε οργανωθεί η πεζοπορία -ορειβασία. Είδαμε ξυπνήσει την ώρα που χαράζει και είχαμε συναντηθεί στο σχολείο του χωριού. Από εκεί μέσα από τα βουνά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, με την πρωινή δροσιά και τις αδύναμες ακόμα ακτίνες του ήλιου να περνάνε μέσα από τα φύλλα των δέντρων και να μας συντροφεύουν.

Ήμασταν μικρά παιδιά και αυτή η δραστηριότητα μας φαινόταν αρκετά ενδιαφέρουσα και περιπετειώδες. Θυμάμαι πως για πρώτη φορά στην ζωή μου είδα μια ταραντούλα- η οποία μου φάνηκε πολύ μεγάλη για την ηλικία μου- και σε ένα ψηλό δέντρο έναν μπούφο. Όσο προχωρούσαμε η ζέστη γινόταν όλο και πιο έντονη αλλά πλούσια δέντρα του δάσους μας προστατεύουν όσο μπορούσαν από αυτό. Μετά από κάποιες ώρες φτάσαμε στην πρώτη στάση της πεζοπορίας, στην εκκλησία της Παναγίας. Ήπιαμε από το δροσερό νερό της μοναδικής βρύσης που υπήρχε και κατηφορίσαμε πάλι προς το χωριό, καθώς δεν αντέχαμε άλλο.

Μετά από λίγες μέρες ακολούθησε η επόμενη δραστηριότητα ,η οποία περιελάμβανε βόλτα στο σπίτι του στρατηγού Μακρυγιάννη καθώς και συζήτηση για την ιστορία του. Περπατήσαμε από την πλατεία του χωριού, μέχρι το σπίτι του, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό. Έτσι, είδαμε από κοντά για πρώτη φορά το σημείο που βρίσκονταν το τότε σπίτι του στρατηγού και μάθαμε κάποια ιστορικά πράγματα τόσο για το σπίτι όσο και για τον ίδιο τον Μακρυγιάννη .

Ωστόσο η τελευταία μέρα των δραστηριοτήτων ήταν και η πιο διασκεδαστική. Το πρόγραμμα αποτελούταν από τρέξιμο ενός χιλιομέτρου, 100 μέτρων καθώς και τσουβαλοδρομία. Φυσικά λάβαμε μέρος σε όλα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξεκινήσαμε με των αγώνα ενός χιλιομέτρου ο οποίος ήταν και ο πιο αστείος. Κι αυτό γιατί η κούραση ήρθε πολύ γρήγορα αφού τα δώσαμε όλα στα πρώτα λεπτά, με αποτέλεσμα να κλέψουμε λιγάκι και να φτάσουμε στον τελικό με ένα αμάξι . Μας άφησε λίγα μέτρα πιο πίσω και έτσι τερματίσαμε τελευταίες και "καταϊδρωμένες". Ύστερα ακολούθησε ο αγώνας τον 100 μέτρων και τέλος η τσουβαλοδρομία. Ήταν πολύ όμορφο συναίσθημα να αγωνίζεσαι με τόσα παιδιά και να περνάς τόσο όμορφες στιγμές στο χωριό σου.

Τέλος θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μετά από λίγο καιρό είχε βγει το νέο τεύχος της εφημερίδας του χωριού και μέσω μίας συγχωριανής μας στο χωριό, ανακάλυψα πως είχε μέσα το όνομα μου, καθώς είχα συμμετάσχει σε σχεδόν όλες τις δραστηριότητες. Θυμάμαι είχα εκπλαγεί και δεν το πίστευα και πήγα τρέχοντας σπίτι να βρω την εφημερίδα να το διαβάσω και εγώ.

Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια τα Μακρυγιάννεια δεν περιλαμβάνουν αρκετές εκδηλώσεις για τις μικρές ηλικίες και πιστεύω πως αυτό είναι μία έλλειψη για το χωριό. Παραμένει όμως ένας όμορφος θεσμός που πρέπει να διατηρηθεί με μεγαλύτερη όμως έμφαση στις μικρότερες ηλικίες, ώστε η νεολαία και τα μικρότερα παιδιά του χωριού να αποκτήσουν ανάλογα όμορφες αναμνήσεις με τις δικές μας.