Το μέρος που πιστεύω πως για πάντα θα θυμάμαι με τις πιο ζωντανές και τρυφερές αναμνήσεις είναι το χωριό μου, το Κροκύλειο. Ψηλά έλατα, πέτρινες βρύσες, μονοπάτια σκεπασμένα με πυκνά φυλλώματα και για οδηγό το τραγούδι των πουλιών είναι εικόνες και ήχοι που θα με συνοδεύουν με μια νοσταλγική σχεδόν γλυκιά μελαγχολική χροιά οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου.

Κάθε εποχή απλώνει το δικό της πέπλο γύρω από το χωριό. Την άνοιξη οι κερασιές και οι μηλιές μοιάζουν με νεράιδες που έχουν σταλθεί από την φύση για να μας εμπνεύσουν. Ανεμώνες, πρίμουλες, παπαρούνες, μαργαρίτες και γαρίφαλα, λουλούδια όλων των χρωμάτων στολίζουν τις καταπράσινες βουνοπλαγιές. Μικρή με ενθουσιασμό κυλιόμουν σε αυτό το γήινο παράδεισο. Κάθε πρωτομαγιά έφτιαχνα το δικό μου πολύχρωμο στεφάνι από λουλούδια και φανταζόμουν τον εαυτό μου σαν μια μικρή πριγκίπισσα, στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου.

Το καλοκαίρι το χωριό έσφυζε από ζωή. Στον αέρα πλανιόντουσαν οι φωνές και τα γέλια μικρών και μεγάλων από την Αγορά και το άρωμα τις ανθισμένης ρίγανης και του θυμαριού που κατέκλυζαν τις πλαγιές του Αϊ-Νικόλα, τα Παρασπόρια και τον Κάμπο. Η κατάμεστη πλατεία στο πανηγύρι του Αϊ-Λια και ο ήχος του κλαρίνου που χανόταν στο ρέμα του Κάτω Μαχαλά έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου από μικρό παιδί. Κάθε μέρα συναντιόμασταν μαζί με τους φίλους μου στο γέρικο πλατάνι της πλατείας και άρχιζε το ταξίδι μας κάτω από τις διαπεραστικές ακτίνες του ήλιου. Εξερευνούσαμε κάθε απόκρυφο μονοπάτι, πιάναμε βατράχια στη ‘’Μότσιο’’, παίζαμε κρυφτό, χτίζαμε γέφυρες και γελούσαμε μέσα από την καρδιά μας. Καθώς ότι και αν νιώθαμε το κάλλος του φυσικού τοπίου, ήταν σαν να το αισθανόμασταν χίλιες φορές. Κάναμε για κρεβάτι μας τη χλόη του εδάφους και ο νυχτερινός ουρανός του Διάσελου μας σκέπαζε, ενώ ατενίζαμε τα άστρα, τις καθαρές μέρες του Αυγούστου.

Ο χειμώνας στο χωριό είναι σαν ένα λευκό όνειρο. Οι καταιγίδες και τα τραγούδια του ανέμου αγγίζουν τα πέτρινα σπίτια, ενώ άλλες μέρες μπορείς να ακούσεις την σιωπή της φύσης. Τις παγερές μέρες του Δεκέμβρη ένα άσπρο κύμα χιονιού σκεπάζει τα έρημα χωράφια και τις βουνοπλαγιές. Συχνά μαζευόμασταν γύρω από το τζάκι και διηγούμασταν ιστορίες του παλιού καιρού και των μακρινών χωρών. Μαζί με τον ξάδερφό μου κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς ξεκινάγαμε για να πούμε τα κάλαντα, διασχίζοντας τα χιονισμένα μονοπάτια και θαυμάζοντας τους σταλακτίτες που κρέμονταν από τις σκεπές των σπιτιών. Την πρωτοχρονιά, περιμέναμε με ανυπομονησία τα δώρα του Αι-Βασίλη κάτω από το μεγάλο έλατο που στολίζαμε στην αυλή. Οι κορυφές της υψηλής οροσειράς των Βαρδουσίων ορθώνουν τον χειμώνα πάνω στον ουρανό την επιβλητική τους μάζα, διαγράφοντας έναν ορίζοντα ανησυχητικό, τεράστιο και μελανό. Ωστόσο βασιλεύει και μια αρμονία, μια μεγαλοπρεπή ηρεμία. Με την δύση του ηλίου, το κόκκινο χρώμα του ουρανού έρχεται σε αντίθεση με το κατάλευκο τοπίο και εμείς το κοιτάζαμε με δέος.

Το Κροκύλειο είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας. Κάθε σπιθαμή του χωριού αποτελεί ένα χείμαρρο αναμνήσεων, μια επίσκεψη στο παρελθόν. Στο Κροκύλειο πέρασα τα πιο ανέμελα και ευτυχισμένα χρόνια παρέα με τους φίλους μου αλλά και τους αγαπημένους μου συγγενείς που δυστυχώς το τελευταίο καιρό έφυγαν από την ζωή αφήνοντας μου να θυμάμαι όμορφες στιγμές. Κάθε μέρα στο χωριό μπορεί να μου προκαλέσει σκέψεις και εμπειρίες, αρκετές για να γράφω ατελείωτες ώρες. Εξάλλου αυτές θα εμπλουτίζονται κάθε χρόνο. Γιατί η υπόσχεση που έχουμε δώσει με τους φίλους μου είναι: "Κάθε καλοκαίρι Κροκύλειο".