Ο δικηγορίσκος εκείνος έδωσε την μοιραία κατάθεση: ο Υποστράτηγος Μακρυγιάννης προσπάθησε να με προσηλυτίσει σε συνομωσία με σκοπό να «καθαρίσουμε» τον πολυαγαπημένο μας βασιλιά Όττο.

Εκείνο τον Σεπτέμβριο του 1951, η Οθωνική δυναστεία και η κυβέρνηση του Αντώνη Κριεζή πέταγαν από χαρά. Μπόρεσαν επιτέλους να κατασκευάσουν μια κατηγορία -την κατάθεση του δικηγόρου- ώστε να διατάξουν τον κατ’ οίκον περιορισμό του απόστρατου στρατηγού και ήρωα της επανάστασης Ιωάννη Μακρυγιάννη.

Η αλήθεια είναι ότι η δύναμη του Μακρυγιάννη ήταν τέτοια, που ήταν επικίνδυνος ακόμα κι όταν καθόταν στον πολυαγαπημένο κήπο του σπιτιού του, που ήταν κοντά στις στήλες του Ολυμπίου Διός, δεχόμενος απλά επισκέψεις παλαιών συναγωνιστών και πλήθος κόσμου. Τα έχωνε για τα καλά στον ανάξιο βασιλιά και τους μαυρογιαλούρους πολιτικούς εκείνης της εποχής, που με την διακυβέρνησή τους είχαν ακυρώσει το πνεύμα του αγώνα για ανεξαρτησία την δεκαετία του 1820 και της επανάστασης του 1844 για Σύνταγμα. Η νοημοσύνη του Όθωνα αρκούσε μόνο για να αντιλαμβάνεται αν κάποιος τον βρίζει ή τον χαϊδεύει, και ήταν πασιφανές ότι ο Μακρυγιαννάκος δεν «τον πήγαινε» και τόσο…


Εν πάση περιπτώσει, το καθεστώς κατάφερε, παρά το γεγονός ότι οι κατηγορίες έπεσαν στο κενό, να τον μεταφέρει τον Αύγουστο του 1852 στο Κολαστήριο των Φυλακών Μεντρεσέ. Εκεί που σήμερα βολτάρουν οι τουρίστες, στην Πλάκα, όπου έχει απομείνει μόνο η πύλη. Κατά την διαδρομή κάποιοι εγκάθετοι από το πλήθος τον ξεφτίλιζαν με μπινελίκια. Και φυσικά, αφού έφτασαν τα πράγματα μέχρι εκεί, χρειαζόταν και μια καλή δίκη. Θα την είχαν.

Στο εφταμελές Στρατοδικείο υπήρχαν και μπουμπούκια, όπως ο Κίτσος Τζαβέλας, που την εποχή της επανάστασης είχαν ταλαιπωρήσει πολύ τον Αγώνα και ο Μακρυγιάννης τους κυνήγησε. Ύστερα από τόσα χρόνια, θα έπαιρναν την εκδίκησή τους από τον «mister perfect». Ετυμηγορία: θάνατος (με 6 ψήφους).

Επιστρέφοντας τον μελλοθάνατο στρατηγό στις φυλακές πεζή, πέρασαν κάτω από τα τείχη της Ακρόπολης, την οποία είχε προστατεύσει με την στρατιωτική του δράση με υποδειγματικό τρόπο. Τότε ξεκίνησε να τραγουδάει ένα κλέφτικο τραγούδι και ο κόσμος που ακολουθούσε ξέσπασε σε λυγμούς. Οι φύλακες τον πήραν άρον-άρον, μη γίνει καμιά μανούρα και ξεσηκωθεί το πλήθος υπέρ του «προδότη». Οι Αρχές ήταν αδύνατον να προχωρήσουν στην εκτέλεση. Η φήμη του στρατηγού ήταν πιο ισχυρή, ενώ και «οι κατηγορίες εδώ που τα λέμε ρε παιδιά είναι για τα μπάζα, θα γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών με τέτοιο κατηγορητήριο».

Έτσι πήγανε κάπως να το σώσουνε το πράγμα, μετατρέποντας τον θανατική ποινή σε 20 χρόνια φυλάκα. Στο Παλαμήδι κιόλας. Εκεί εξάλλου είχανε «κλείσει» και άλλες προσωπικότητες, όπως τον Κολοκοτρώνη, έτσι θα το δει τιμητικά ο Μακρυγιάννης.  Η καημένη η γυναίκα του Μακρυγιάννη, από αρχοντική οικογένεια, πήγε να σαλτάρει κάνοντας έκκληση σε βασιλιά και κυβέρνηση, γνωρίζοντας καλά ότι η υγεία του άντρα της ήταν σε αθλία κατάσταση. Το πόρισμα της επιτροπής των γιατρών που τον εξέτασε ήταν αποστομωτικό: αν μεταφερθεί δεν αποκλείεται να πεθάνει στο δρόμο. Ο άνθρωπος είχε πληγές σε όλο του το σώμα, με κάποια σημεία να έχουν διαλυμένα  οστά. Το οθωνικό καθεστώς κατέβασε την ποινή στα 10 χρόνια, αλλά στην κατάσταση που ήταν ο 55αρης στρατηγός δεν θα την έβγαζε στα μπουντρούμια.

Το 1854 όμως, τα πράγματα ήρθαν στα ζύγια τους. Ο Δημήτριος Καλλέργης είχε αναλάβει δυο πανίσχυρα υπουργεία, των Στρατιωτικών και των Εξωτερικών. Ο Καλλέργης όμως ήταν φίλος και από τους καλύτερους συνεργάτες του Μακρυγιάννη στους αγώνες του παρελθόντος, «χωρίς τον Μακρυγιάννη και τον Μεταξά η επανάσταση του 1844 δεν θα γινόταν. Χωρίς τον Καλλέργη η επανάσταση πολύ απλά δεν θα πετύχαινε». Ήταν αδύνατον για τον νέο Υπουργό να βλέπει αυτή την εθνική ξεφτίλα, και απαίτησε την άμεση αποφυλάκισή του. Φυσικά, ο Όθωνας, γνωρίζοντας ότι ο πανίσχυρος Καλλέργης ήταν και η συμπάθεια των Αγγλογάλλων, δεν μπορούσε να του πάει κόντρα και υπέγραψε τον Σεπτέμβριο του 1854 χάρη για τον «ένοχο». Όταν βγήκε από την φυλακή, είχε μείνει αποσκελετωμένος, τα γένια του είχαν ασπρίσει, είχε πια καμπουριάσει, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές.

Χρειάστηκαν άλλα 8 χρόνια για να φύγει ο Όθωνας από την Ελλάδα, και άλλα 10 για να «φύγει» ο Μακρυγιάννης από την ζωή. Το μεγαλύτερο λάθος που κόστισε στον Όθωνα ήταν που δεν κατάλαβε ότι, από βασιλιά μπορεί να απαλλαχτεί κάποιος, αλλά από εθνικό ήρωα είναι σχεδόν αδύνατον… Ακόμα και να εκτελούσε τον Μακρυγιάννη.